وقتی صحبت از مرگ یک ستاره می‌شود بیان‌گر این است که مراحل دیگری هم برای زندگی آن قابل تصور است؛ ستاره‌ها متولد می‌شوند، زندگی می‌کنند، جوانی و میان‌سالی خود را طی می‌کنند و سپس قدم در کهن‌سالی می‌گذارند، پیر می‌شوند و می‌میرند. نکته‌ی مهمی که وجود دارد این است که گذران همه‌ی این مراحل بسیار زمان‌بر است و عمر ستاره‌ها خیلی طولانی است. هنگامی که ستاره‌ای مثل خورشید که ۴/۵ میلیارد سال پیش شکل گرفته است، به فاز پایدار تولید انرژی از طریق فرآیندهای هسته‌ای تبدیل هیدروژن به هلیوم می‌رسد و اصطلاحاً در تعادل هیدرواستاتیکی قرار می‌گیرد در مرحله‌ای از عمر خود واقع می‌شود که به مرحله‌ی «رشته‌ی اصلی» معروف است و اتفاقاً بیشتر عمر خود را هم در همین بخش سپری می‌کند. حضور ستاره در رشته‌ی اصلی تا زمانی ادامه می‌یابد که سوخت هیدروژنی موجود در هسته‌ی آن کم‌کم رو به پایان می‌رود و ستاره به مرور با نزدیک شدن به پایان عمرش از رشته‌ی اصلی خارج می‌شود. در این مرحله بسته به جرم و ترکیب شیمیاییِ ستاره پدیده‌های مختلفی امکان وقوع می‌یابند. انفجار ابرنواختری، منبسط شدن و تبدیل‌شدن به غول سرخ و … از جمله این رویدادهاست که در واقع شیوه‌های مختلف مرگ یک ستاره هستند.
در مورد خورشید آغاز این نابودی زودتر از ۵ میلیارد سال آینده نخواهد بود. خورشید تا آن زمان در رشته‌ی اصلی می‌ماند و کمابیش به همین صورت و با همین میزانِ تولید انرژی به حیات خود ادامه می‌دهد. بعد از آن در مدت زمان نسبتاً کوتاهی تبدیل به غول سرخ عظیمی می‌شود که شعاع آن حتی مدار زمین را نیز در برمی‌گیرد. خورشید به اندازه‌ی کافی پرجرم نیست که به‌صورت یک ابرنواختر منفجر شود و مرگی تدریجی و آرام خواهد داشت.

حامد الطافی، کارشناس ارشد اخترفیزیک
منبع : پرسش و پاسخ کانوت

به گزارش دیسکاوری، انقلاب زمستانی در نیم‌کره شمالی و انقلاب تابستانی در نیم‌کره جنوبی زمین منجر به کوتاه‌تر شدن روزها در نیمه شمالی و بلند‌تر شدن روزها در نیمه جنوبی زمین خواهد شد. به عبارتی دیگر این پدیده که به واسطه زاویه چرخش زمین نسبت به خورشید به وجود می‌آید، نشان‌گر آغاز زمستان در نیم‌کره شمالی زمین است.

رصد‌خانه دینامیک خورشیدی ناسا نیز در این تاریخ فارغ از شایعاتی که زمین را آشفته ساخته بود، چشم به خورشید دوخت تا در لحظه آغاز انقلاب زمستانی از او عکسی به ثبت برساند. این رصد‌خانه همواره درحال عکاسی از خورشید از میان فیلترهای مختلف است،‌ اما انقلاب زمستانی بهانه‌ای دیگر برای به تماشا نشستن این ستاره عظیم و غول‌پیکر در همسایگی سیاره زمین به شمار می‌رود.

کاسینی همچنان به ماموریت مدارگردی‌اش به دور سیاره زحل ادامه می‌دهد و تصاویر باورنکردنی از این سیاره به زمین ارسال می‌کند،‌ اما به تازگی یکی از زیبا‌ترین آثارش را از چهره تاریک زحل به زمین ارسال کرده‌است.

به گزارش NBC، تیم عملیات فضاپیمای کاسینی در لابراتوار مرکزی تصویربرداری کاسینی پرتره‌ای زیبا از بخش تاریک زحل را منتشر کرده‌اند.

به گفته محققان در میان تمامی تصاویر زیبایی که تاکنون از کاسینی به زمین ارسال شده،‌تصاویری که از بخش تاریک سیاره زحل به ثبت رسیده‌اند جلوه‌ای خیره‌کننده‌تر دارد.

کاسینی در ماه اکتبر دوربین خود را به سوی سیاره زحل چرخانده و درحالی که خورشید کاملا توسط حلقه زحل مسدود شده است، سایه‌ای بر روی سیستم حلقه‌های این سیاره به وجود آمده است. همچنین پشت حلقه‌ها به واسطه نور خورشید درخشان شده‌است.

آخرین باری که کاسینی توانسته بود از زحل در سایه عکاسی کند به سال 2006 باز‌ می‌گردد،‌ تصویری که خوشبختانه نقطه آبی کم‌رنگ زمین نیز در پشت آن دیده می‌شد. اما دراین تصویر جدید تصویر زمین در پشت حلقه‌های زحل مسدود شده‌است و تنها دو قمر زحلی انسلادوس و تتیس در سمت چپ و پایین تصویر قابل مشاهده‌اند.

همشهری آنلاین

 

 


تاريخجه ابررسانا يي

ابررسانايي براي اولين باردر سال 1911 توسط هايك كامرلينگ اونس(1926-1853)مطرح گرديد. وي دماي يك ميله منجمد جيوه اي را تا دماي نقطه جوش هليم مايع(4.2 درجه كلوين )پايين اوردد و مشاهده نمود كه مقاومت ان ناگهان به صفر رسيد. سپس يك حلقه سربي را در دماي 7 درجه كلوين ابررسانا نمود و قوانين فارادي را بر روي ان ازمايش كردومشاهده نمود وقتي با تغيير شار در حلفه جريان القايي توليد شود.

حلقه سربي برعكس رسانا هاي ديگر رفتارمي نمايديعني پس از قطع ميدان تا ماداميكه در حالت ابر رسانايي قرار داردجريان اكتريكي را حفظ مي كند. به عبارتي اگريك سيم ابررسانا داشته باشيم پس از بوجود امدن جريان الكتريكي دران بدون مولد الكتريكي ( مثل باطري يا برق شهر )نيز مي تواند حامل جريان باشد.

اگر در همين حالت ميدان مغناطيس قوي در مجاورت سيم ابررسانا قرار دهيم ويا دماي سيم را با لاتر از دماي بحراني ببريم جريان در ان بسرعت صفر خواهد شد چون دراين حالتها سيم را از حالت ابررسانايي خارج كرده ايم .

اقاي اونس با همين كشف جايزه نوبل فيزيك در سال 1913 را از ان خود نمود.در عكس بالا اونس و همسرش نشسته و دوستان دانشمند مانند البرت انيشتين در پشت سر وي قرار دارند.